شفا گرفتم!

یادتان هست چندی پیش متنی منتشر کردم با عنوان «کاش کسی هم مرا شفا می‌داد.»؟

آمدم بگویم شفا گرفتم. از آن جنگ به‌خصوص شفا گرفتم، زنده ماندم و حالا به دنبال نوری که یافتم می‌روم. آرامم؟ نه کاملا. نمی‌دانم شاید جواب بهتری باشد. هنوز نمی‌دانم آرامش چیست و دقیقا با چه معیار و اندازه‌ای می‌توانم بفهمم چقدر آرام و ناآرامم. گاهی به هم میریزم، گاهی کم می‌شوم، گاهی هم نه. روزگار می‌رود و مرا هم با خود می‌برد. به روزهای بهتر ازاین روزها فکر می‌کنم و دروغ چرا خیلی وقت‌ها هم به روزهای سخت تر از حال. تلاش می‌کنم کمی زندگی ام را روی نظم بیاندازم. احساساتم را مدیریت کنم. و باید از نو حس خودم را به تک تک آدم های زندگی‌ام بیابم. سردرگمی‌ای دارم که یک روز کسی را دوست میدارم و روز بعد نه! این موضوع را باید حل کنم...